Уладзімір Караткевіч усё сваё жыццё
клапатліва вывучаў гісторыю беларускага народа, імкнуўся пабачыць усё новыя і
новыя мясціны.
Але часцей за ўсё шляхі вандраванняў вялі яго па
беларускіх гарадах і вёсках, вялі туды, дзе можна пачыць трапнае слова, яшчэ не
пачутую шырокім колам людзей песню, убачыць гістарычныя помнікі.
Што мне да кінутых храмаў Мая,
Калі жывуць легенды ў
народзе,
Калі на выспах глухіх
адкрываю
Крокі мінуўшых тысячагоддзяў...
А я ў народ мой
заўсёды веру,
І для яго, як вопытны
кормшчык,
Адкрываю найлепшую ў
свеце Амерыку
(Вёску Амерыку, што
пад Оршай).