У сваёй
творчасці Уладзімір Караткевіч плённа выкарыстаў набыткі фальклору, айчыннай і сусветнай культуры.
Асаблівая заслуга пісьменніка ў тым, што ён па-мастацку дакладна асэнсаваў
мінуўшчыну роднага краю. Яго творы абуджаюць у беларусаў пачуццё нацыянальнага
гонару і чалавечай годнасці.
Для пісьменніка важна было перадаць каларыт і дух
мінулых эпох. Уладзімір Караткевіч імкнуўся ўразумець філасофію гісторыі,
сутнасць людскога быцця. Яго аповесці “Сівая легенда”, “Ладдзя роспачы”, раманы
“Каласы пад сярпом тваім”, “Хрыстос прызямліўся ў Гародні”, п’есы “Званы
Віцебска”, “Маці ўрагану”, гістарычны нарыс “Зямля пад белымі крыламі”, эсэ “У
прадоннях азёр”, “Сцюдзёная вада” і іншыя творы – гэта мастацкі летапіс роднай
зямлі. Ён сцвярджаў : ”У падзеях мінулага – нашы карані. А дрэва без каранёў не
можа ні існаваць, ні, тым больш, прыносіць плады.”
Менавіта гэтаму прысвечана старонка.